شباهنگ زمستانی ام
کودکم!
هر چه نامت نهم و هر چه صدایت کنند، این را بدان که تو همیشه «شباهنگ» من میمانی! از ابتدا شباهنگم بودی و همچنان شباهنگم خواهی ماند. می دانم که با آمدنت زندگی یک رنگ دیگر می شود. هیچ ایده ای درباره ی رنگ زندگی با تو ندارم و تنها می دانم که چشمانم تا کنون مانند آن را ندیده اند! در آن پیچ در پیچ روزهای با تو، صدای گریه های شبانه ات بـــــاید آهنگ شبانه ام باشد وگرنه چگونه تاب بیاورم این دگرگونی بزرگ را؟! باید احساس کنم که وجود آسمانی ات، ملودی دلنواز زندگی است که بی تمنا نصیبم شده.. وجود کوچک معصوم تو باید آرامِ زندگی باشد.. دشواری های زندگی باید در صدای تو محو شوند، زیبایی هایش زیباتر شوند و زشتیهایش در دم، نابود!
کودکم!
روزها از ابندای حضورت، مثل برق و باد گذشتند. هیچ نفهمیدم گذرشان را.. اما این روزهای نزدیک به واقعیت تو، دیر می گذرند! انگار همه ی ماههای با تو را در این یک ماه آخر زندگی کرده ام!! دروغ است اگر بگویم منتظرم! من بیشتر گیجم تا منتظر! وجودم هنوز قابلیت هضم تو را پیدا نکرده.. گاه فکر می کنم زندگی بازی ام داده و من مثل همه ی قبلترها، بی هدف و بی تصور آینده، وارد بازی اش شده ام.. بی آنکه حتی روش درست این بازی را بدانم.. بی آنکه حتی از پایانش باخبر باشم..
کودکم!
این روزها که تو به آغاز نزدیک می شوی و من به پایانِ اتصالِ تو، هم زمستان رخت پایان پوشیده و هم هوا دچار سردرگمی شده. گاه گرم است در حد میانه ی بهار و گاه سرد چون چله ی زمستان. هرچند که من بیشتر این تغییرات را از تحولات آن بیرونِ پشت پنجره و از تغییر رنگ کوههای درون قاب آن تشخیص می دهم!
اما این روزها هر طور که بگذرند، تند یا کُند، سرد یا گرم، پر اضطراب یا آرام، یک هدف مشترک دارند و آن هموار کردن مسیر انتقال توست از درونم به جایگاهی که «دل» می نامندش...
آرام باش کودکم!
تو همیشه در من خواهی ماند..
عجیباً غریباً!
ارواح بسیاری به اینجا رفت و آمد کرده اند
اینجا... در «تنهـــــا قلمرو فرماندهی من»!
بعضی رفتنی شده اند و برخی دیگر ماندنی. جای پاهای بسیاری در اینجا قابل کنکاش است. لکن هیچ جسمی تا کنون امکان راهیابی به این مکان را نداشته است...
حال گویند که بنا بر خارق العاده ترین واقعه ی بشری، چنین امکانی فراهم شده است! «موجودی» این حوالی آرام گرفته است، گرچه شنیده شده است که با کمی احساس الفت به محیط، چنین آرامشی به سادگی رخت بر می بندد و البته در خبر است که این موجود، تا کنون روح خود را نیز به همراه آورده است. بنابراین می توان از دیدگاه میکروسکوپیک و کاملا منطقی، دو روح را در دو بدن و از دیدگاه ماکروسکوپیک و البته کمی سرگیجه آور، همان دو روح را در یک بدن جست!!!
اینجا... در «تنهـــــا قلمرو فرماندهی من» که باروهایش تا خــــــــدا بالا رفته است...
پی نوشت: برخی وقایع دنیوی حتی اگر 255 بار در دقیقه هم تکرار شوند، تکراری نمی شوند.
عذاب
منوکسید کربن
سهم نسلی ست
که با سپاه جهل
به جنگ خدا می رود!
پی نوشت:
سوره ی مبارکه ی دخان: پس منتظر روزی باش که آسمان دود آشکاری پدید آورد.(١٠) که همه مردم را فرامی‌گیرد؛ این عذاب دردناکی است!(١١) (می‌گویند:) پروردگارا! عذاب را از ما برطرف کن که ایمان می‌آوریم.(١٢) ... ما عذاب را کمی برطرف می‌سازیم، ولی باز به کارهای خود بازمی‌گردید!(١٥)