آمدم... اما...
آمدم... اما...
با کوله باری از بی فرجامی تلاشهای بیهوده!
دلم آکنده از اندوهی است مرگبار...
غمی که بودنش را در لحظه به لحظه غربت تنهاییهایم حس می کنم...
نومیدی سرتاسر وجودم را در خود غرق کرده...
افکارم بهم ریخته...
نگاهم با غباری از تردید پوشانده شده...
چرا این راه را برگزیدم؟!!
آیا همه اش اشتباه خودم بود، یا دست تقدیر به این سو سوقم داد؟!!
چرا اینگونه شد؟!!
چرا مدتهاست فراموش کرده ام که می توان ثمره تلاش را دید؟!!
نه...! مگرمی شود؟!!
ثمره تلاش؟!! نه!...
مگر نه اینکه مدتهاست از کوشش هیچ خیری ندیده ام؟!!
پس زندگی چیست؟!!
مگر زندگی میدان بازی نیست؟!!
مگر زندگی مملو از شکست، اما پیروزی نیست؟!!
مگر انسان به جز برای تلاش در پی یافتن حقیقت خلق شده است؟!!
مگر نه اینکه دنیا در انحصار آنهایی است که پیوسته در تلاشند تا بیابند؟!
بیابند هر آنچه را که می خواهند.
هر آنچه را که به آن نیاز دارند.
هر آنچه را که رمز و راز است و شاید هیچگاه نتوان پرده از آنها برداشت!
انسان اصرار به یافتن دارد. می دود حتی اگر هیچگاه به خط پایان نرسد.
اما... تا کی؟!!
تا کی باید هر شکست را مَثَل وار مقدمه یک پیروزی دانست؟؟!!
تاکی باید امید به آینده ای ببندی که هیچ از آن نمی دانی؟؟!!
آینده ای که شاید هیچگاه در دستان جوانی فرتوت نباشد!!!
دستانی که خالی اند و نه هیچ پشتوانه ای دارند و نه هیچ قدرتی برای تلاشی چندباره!!!
تلاشی که نامش از سرلوحه اهدافم پاک شده!!!
اهدافی که بلند بودند و آنقدر زیبا و جذاب که حاضر نبودم اندکی از ارتفاعشان کم کنم!!!
جذابیتی که قدرتم را دوچندان می کرد!!!
می خواستم همچنان بروم...
تا جایی که همه زندگیم را برای به حقیقت پیوستنشان فدا کنم!!!
تا جایی که خود به اطمینان برسم که زندگی وهم نیست. حقیقت است!
حقیقتی که خودم به وجودش آورده ام!
می خواستم زندگی را آنچنان زیبا رقم بزنم که از دید هیچ خدابنده ای، هیچ نقصانی در آن یافت نشود!
نمی دانم....
شاید علل شکستم همینها هستند.
شاید زندگی را آنگونه که هست ندیده بودم.
شاید سوار بر اسب خیالهای کودکانه ام، به دنبال انتهای زندگی تاخته بودم!
شاید حقیقت زندگی چیزی ورای تفکرات من است!
نمی دانم...
جانم خسته است و ذهنم آشفته...
جذابیت زندگی جای خود را به بایدها داده...
حس می کنم باید اینگونه می شد!
باید... باید... باید...
درد بایدها دردی است که هر از چند گاهی وجودم را مغروق در خود می کند!
چرا باید؟؟؟!!!
یعنی همه چیز همانگونه پیش می رود که باید به پیش رود؟!!!
نه...!
این طرز نگاه کردن به زندگی شایسته انسان نیست!
نه... نمی خواهم...!
نمی خواهم زندگی را از دیده جبر بنگرم!
آه...!
بلاگیر چنان دردی شده ام که گمان نمی برم به این زودیها بتوانم به روال زندگی بازگردم...
حس می کنم هیچ جاده ای در پیش رو ندارم!
همچنان می روم٬ می دوم٬ می تازم... در بیابانی با انتهایی ناپیدا!
هیچ جنبنده ای نمی بینم!
تنهای تنهای تنها!!!
اما... می دانم که همه می روند!
و... من به آنها نخواهم رسید. نخواهم رسید...
دور مانده ام... دور...
و این سوزناکترین غم عالم است!
همه چیز تمام شد... همه چیز...
امروز وقتی از پنجره کلاس به بیرون نگاه کردم٬ جوانه درختان٬ سبزی زمین و درختچه های گلهای
زرد خودنمایی می کردند!
انگار فراموش کرده بودم! بهار در راه است. بهار شروع یک زندگی دیگر است!
اما...
***
در غیبت چند ماهه ام٬ پیام مهرآمیز دوستان به نوشتن تشویقم می کرد.
دوستان همانند تکه های پازل هستند. حتی اگر یکی از آنها نباشند٬
پازل زندگی هیچگاه درست نمی شود!
سپاسگزارم از همه دوستانی که امید به آنها نوید بخش فردایی به از امروز است.
دوستانی که بودن امروزم را مدیون وجود آنها هستم!
سپاس!!!
***
همه چیز فراموشم شده!
حتی یادم رفته که امروز تولد یکسالگی بهانه هایم برای نوشتنه!!!
بهانه هایی که همیشه بوده اند٬ اما اِشکال از دل منه که نتونسته خوب بهانه بگیره!
این دلم بوده که وبلاگم رو مبدل به متروکه ای کرده!
حتی توانایی بودن در یک دنیای مجازی را هم از دست داده ام!
مرا چه شده است؟!!