شام آخــر

وای اگر این آفتاب برآید... وای اگر برآید که دیگر آدینه ای نمی آید که زبان به صیام آراسته ام را به واژه ی انتظار بدوزد.  

وای بر من که هر روزی که گذشت و هر غروبی که آمد٬ سرخوشانه لب به طعام باز کردم و قوت روح یادم رفت. یادم رفت که رهایش کنم از قفسی که سالهاست در آن زندانی اش کرده ام. وای بر من که هر آنچه از شوق روی تو در دل داشتم پشت پرچین گناه جا گذاشتم و بی تو٬ زمین دنیا کاویدم به امید تویی که از زمین برون آید! وای بر من که پُرم از اشتباهاتی که از بَرَمشان و هیچ گمانی جز خطا بَرشان نمی رود و همچنان در پی ِ شان می دوم تا گسترششان خرسندترم کند٬ که انگار هر چه بوی خبط بدهد٬ جذبه ای عظیم در خود دارد٬ آنچنان که خویش حجاب خویش می سازد و نای برخاستنت نیست از این میان... 

رمضان به پایان می رسد و من نای رفتن ندارم. خسته ام از همه ی روزهایی که آمدنشان از تو دورم کرد و رفتنشان دورتر. خسته ام از دستانی که هر بار سوی تو بلند شد٬ خجل به زمین بازگشت و تقاضای خویش یادش رفت. خسته ام از گامهایی که کودکانه قدمی آمد و هزاران بازگشت. خسته ام از نگاهی که تیرگی آسمان از روشنی اش تمییز نمی دهد. خسته ام از دلی که به حصار امن خویش دل بسته و در به روی هر چه توست نمی گشاید٬ که یادش رفته پادشاهی تو... که یادش رفته خضوع سرخوشانه ی بندگی خویش... 

دیشب به رسم کهن میان مغرب و شام غفیله ای خواندم از سر عجز... که بیایی و زنگار بزدایی از این آینه ها که ناتوانم از نگاهشان... بیایی و برهانیم ازخودکامگی خویش ...  

تا روشنی سپیده راهی نیست... و من بی تاب٬ بر سر گوری که می خواهم همه ی خویش را درونش بریزم و بازگردم تا تهی شوم از هر آنچه از من است... 

عنایتی فرما این دور را! 

                                                                                        سحرگاه قدر آخرین 

پی نوشت: 

دیریست ندا می آید از ملکوت... 

در راه ماندگی خویش را چگونه فریاد کنم؟