آینده در دستان من است!
تا رسیدن به سراپرده عدل
رودها در راه است
موجها در پیش است
باید از پهنه این رود گذشت
اینک از حال به آینده پلی باید زد!
زلف فرداهای شکوهنده ما
همچنان منتظر دست نوازشگر ماست!
نبض تاریخ و زمان
خفته در پنجه دست من و توست!
بر سر و سینه تاریخ گُلی باید زد
هر چه غم بود گذشت
بهر تجدید حیات
سوی آینده پربار پُلی باید زد!
زمزمه های من و خودم....
مطلب جدیدی نیست!
همان درددل همیشگی!!
آیا فرار بهتر نیست؟!
می خواهم بروم!
بمانم؟!
نه... برای چه؟
به چه امید؟
من همه چیز را از دست داده ام!
انگیزه ای برای ماندن ندارم!
ماندن و درد؟
ماندن و شوقِ بی سرانجام؟
آیا فرار بهتر نیست؟!
اینجا همه چیز را به سُخره می گیرند...
عشقم را
امیدم را
همه آمال و آرزوهایم را
حتی همه وجودم را به سُخره می گیرند!
اینجا همه می خندند!
به همه چیز می خندند!
به نابودیِ هم می خندند!
به مرگِ هم می خندند!
اگر بگویی می خواهم بدانم
می خواهم بمانم و بدانم
می خواهم زندگی کنم
می خواهم زندگی را به تجربه دریابم
می خواهم زندگی را پلی سازم به سوی جاودانی
می خواهم...
می خندند!
اینجا اگر بگویی می خواهم عاشق شوم و عاشق بمانم....
مشت محکمی بر دهانت می کوبند!
اینجا عِلم به زیر کوهها مدفون شده
حقیقت سالیان است که سایبانش را از این شهر برگرفته
اینجا نمی فهمند بودن را
نمی فهمند زیستن را
نمی فهمندحتی مرگ را...
اینجا شهر رسوایی است
شهر ناسپاسی است
شهر ارواح ناپاک است...
اینجا بی هیچ مَرَضی راهی تیمارستانت می کنند
بی هیچ دادگاهی محکومت می کنند
بی هیچ گناهی به جهنم می کشانندت
و می گویند خموش باش تا باشی
همه چیز باش الا خودت!
خودت نباش!
اینجا عشق مدتهاست مرده
محبت مدتهاست آواره شده
امید مدتهاست به دور انداخته شده!
اینجا شهر ناپاکان است
شهر نازیبایان
شهر ناجوانمران
شهر نابودی
شهر غم
من نمی خواهم اینجا بمانم!
من می خواهم باشم!
خودم باشم!
به دنبالِ هستیِ خودم
بمانم؟؟!!
نه!!!!....
تو می دانی با من چه کرده اند؟!
جانم را مُسله کرده اند!
روحم را به صلیب بسته اند!
بر دارَم آویخته اند!
نَفْسم را به دوزخ کشانیده اند!
دهانم را بسته اند!
همه چیزم را از من گرفته اند!
حتی من را از من گرفته اند!
عریان از بودن شده ام!
دیگر هیچ از خود ندارم!
اینجا مرا به خاطر من نمی شناسند
هر چه دارم از آن دیگران است!
اینجا از هم گریختن رسم است!
آری!!...
مردم این شهر از هم می گریزند
و اگر اتفاق٬ آنان را به هم برساند
هلهله کنان به هم٬ غَم پیشکش می کنند!
اینجا شهر خاکستری است!
... و من تاب تحمل رنگ این شهر را ندارم
می خواهم بگریزم!
اما تو اگر می خواهی بمان!
بمان و اندوه سالیان تنهایی مرا به دوش کش!
بمان و پرسه زنان در پیِ یافتنِ کوچه باغ آبیِ احساس باش!
چیزی که به یقین هرگز نخواهی یافت!
بمان و شادی دروغین مردمان این شهر را نظاره گر باش!
من ایمان دارم که روزی پی به کِذبی خواهی برد
که سالیان است سایه اش بر سر این شهر است!
من نمی توانم بمانم!
نگو که تصمیمی عاقلانه نگرفته ام!
نگو که این٬ راهش نیست!
نگو که قدری بیشتر بمان٬ شاید توانستی همانند مردم این شهر شوی!
هم کیش و هم آیین آنان!
نگو که شاید توانستی زندگیت را بر پایه کِذب عَلَم کنی!
نگو که شاید توانستی نفرت درونت را
با نقابی از محبت بپوشانی!
نگو که دیگر نمی توانم....
دیگر نمی توانم زندگی را با فریبِ خویش بگذرانم!
جانم خسته است!!
بس است....
خاموش....
دیگر نمی خواهم هیچ بشنوم!
تو بمان اما من می روم!
می روم به دنبال شهری با مردمانی پاک٬ با ارواحی از جنس بلور!
می روم آنجایی که مردمانش بصیرتی جاودانی دارند و اصالتی پایدار!
می روم تا رنگ روح زندگی را بیابم!
حالا تو هم اگر می خواهی بیا!!!
من آن شهر را خواهم یافت!
ایمان داشته باش!