کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا

...و باز محرم و مجالی به اندیشیدن...

این روزها، از هر کوی و برزن که می گذری، خیل مردمانی را می بینی که بانگ دیوانگی سر داده اند!

سیاه می پوشند و می روند و بر سینه می کوبند و زنجیر بر شانه می سایند و طبل و سنج و علم و بیرق... از این کوی به آن کوی، از این محله به آن محله، تا فریاد کنند عزاداری شان را، تا به جوش آرند اشکهایی را که باید بر مصیبت حسین^ع  سرازیر شوند که اگر نشوند...؟؟!!

 شاعری می گفت: این حسین^ع کیست که عالم همه دیوانه اوست؟

می اندیشم...

براستی، عالم، مجنون حسین^ع است؟

چه تعبیری است بر جنون در دنیایی چنین که مشخصاً یافتن گاف بین نیکی و بدی کاری است بس دشوار، بل ناممکن!

حسین^ع چه کرد که حدیثش قرنهاست ورد زبانهاست؟! آیا تنها قیام او و یاران کربلایی اش علیه باطل بود که این چنین شهره آفاقش نموده؟ چرا فقط او و چرا فقط کربلا؟!! آیا فقط او برای احیای حق، تا پای جان جنگید و عطش را بر سیراب بودن زیر بار ظلم ترجیح داد؟!! آیا فقط او برای برپایی حکومت خدا بر زمین تا مرگ پیش رفت؟!!...

نه...! چنین نیست!

چه سرّی است در حدیث تلخ کربلا که زمان، اگر بر شاخ و برگهایش افزوده و یا از آن کاسته باشد، بنیانش را نتوانسته تغییر دهد؟!

کربلا، میدان نبرد نبود!! جنگ خوبها و بدها نبود!!

کربلا صحنه نمایش بود و عاشورا پرشکوه ترین نمایش خلقت را بر فرشتگان عرضه کرد که بدانند چرا می بایست بر آدم سجده می کردند!

چرا می گریم؟!

بر حسین^ع ؟

بر ناله کودکانش؟

بر شهادت نزدیکانش؟

بر عباس^ع ؟

بر تشنگی در کنار فرات؟

              آن همه آب و این همه تشنگی؟ 

بر خون؟

بر مرگ؟

بر علی اصغر^ع ؟

بر جنایت؟

بر نابودی عدالت؟

بر  ریگزارهای تفتیده بیابان طف؟

بر رقیه^س ؟

بر سکوت جنجالی صحرا؟

بر مصیبت؟

بر اسارت؟

بر زینب^س ؟

...

من باید بگریم بر اینان یا اینان بر من؟!!...

می گریم!!!...

نمی دانم...

شاید به حال نذار خویش...

شاید بر ریب خویش...

              "اگر من در کربلا بودم، حسینی بودم یا یزیدی؟؟!"

واما تو ای حسین!

با تو چه بگویم؟!

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل

و تو ای چراغ راه!

ای کشتی رهایی!

ای خونی که از آن نقطه صحرا، جاودان می طپی و می جوشی و در بستر زمان جاری هستی و بر همه نسلها می گذری و هر زمین حاصلخیزی را سیراب خون می کنی و هر بذر شایسته را در زیر خاک می شکافی و می شکوفانی و هر نهال تشنه ای را به برگ و بار حیات و خرمی می نشانی!

ای آموزگار بزرگ شهادت!

برقی از آن نور را بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن.

قطره ای از آن خون را در بستر خشکیده و نیم مرده ما جاری ساز و تفی از آتش آن صحرای آتش خیز را به این زمستان سرد و فسرده ما ببخش.

ای که مرگ سرخ را برگزیدی تا عاشقانت را از مرگ سیاه برهانی!

تا با هر قطره خونت، ملتی را حیات بخشی و تاریخی را به طپش آری و کالبد مرده و فسرده عصری را گرم کنی و بدان جوشش و خروش زندگی و عشق و امید دهی!

ایمان ما، ملت ما، تاریخ فردای ما، کالبد زمان ما،

"به تو و خون تو محتاج است!"

دکتر علی شریعتی