...تا رهایی

قسم به گیاه تنهایی ات که برگ برگش در استغنای وجودت رویید و اگر با تیشه بی ریشه ای به نابودی تهدید شد، باز روییدن از سرگرفت و به بی نیازی استغنا نه حاجتمند خاک بود که بر بلندای نگاهت آرمیده بود و به مهر حضورت، بند بند وجودش را گرهی از جنس استغنا زده بود!

قسم به سبزی رویشش

به بلندای قامت خمیده اش

به لطافت آسمان بی ستاره اش

به نور شبهای آفتابی اش

که رهایی گامهایمان را مدیونیم به شادمانه اشعار مادری شاعره، به روح سرشار کودکی و به مخمر طعم گس دوری و دارایی بلوغ...

پینوشت: هوای خنک استغنا