آینده در دستان من است!
تا رسیدن به سراپرده عدل
رودها در راه است
موجها در پیش است
باید از پهنه این رود گذشت
اینک از حال به آینده پلی باید زد!
زلف فرداهای شکوهنده ما
همچنان منتظر دست نوازشگر ماست!
نبض تاریخ و زمان
خفته در پنجه دست من و توست!
بر سر و سینه تاریخ گُلی باید زد
هر چه غم بود گذشت
بهر تجدید حیات
سوی آینده پربار پُلی باید زد!
زمزمه های من و خودم....
مطلب جدیدی نیست!
همان درددل همیشگی!!
آیا فرار بهتر نیست؟!
می خواهم بروم!
بمانم؟!
نه... برای چه؟
به چه امید؟
من همه چیز را از دست داده ام!
انگیزه ای برای ماندن ندارم!
ماندن و درد؟
ماندن و شوقِ بی سرانجام؟
آیا فرار بهتر نیست؟!
اینجا همه چیز را به سُخره می گیرند...
عشقم را
امیدم را
همه آمال و آرزوهایم را
حتی همه وجودم را به سُخره می گیرند!
اینجا همه می خندند!
به همه چیز می خندند!
به نابودیِ هم می خندند!
به مرگِ هم می خندند!
اگر بگویی می خواهم بدانم
می خواهم بمانم و بدانم
می خواهم زندگی کنم
می خواهم زندگی را به تجربه دریابم
می خواهم زندگی را پلی سازم به سوی جاودانی
می خواهم...
می خندند!
اینجا اگر بگویی می خواهم عاشق شوم و عاشق بمانم....
مشت محکمی بر دهانت می کوبند!
اینجا عِلم به زیر کوهها مدفون شده
حقیقت سالیان است که سایبانش را از این شهر برگرفته
اینجا نمی فهمند بودن را
نمی فهمند زیستن را
نمی فهمندحتی مرگ را...
اینجا شهر رسوایی است
شهر ناسپاسی است
شهر ارواح ناپاک است...
اینجا بی هیچ مَرَضی راهی تیمارستانت می کنند
بی هیچ دادگاهی محکومت می کنند
بی هیچ گناهی به جهنم می کشانندت
و می گویند خموش باش تا باشی
همه چیز باش الا خودت!
خودت نباش!
اینجا عشق مدتهاست مرده
محبت مدتهاست آواره شده
امید مدتهاست به دور انداخته شده!
اینجا شهر ناپاکان است
شهر نازیبایان
شهر ناجوانمران
شهر نابودی
شهر غم
من نمی خواهم اینجا بمانم!
من می خواهم باشم!
خودم باشم!
به دنبالِ هستیِ خودم
بمانم؟؟!!
نه!!!!....
تو می دانی با من چه کرده اند؟!
جانم را مُسله کرده اند!
روحم را به صلیب بسته اند!
بر دارَم آویخته اند!
نَفْسم را به دوزخ کشانیده اند!
دهانم را بسته اند!
همه چیزم را از من گرفته اند!
حتی من را از من گرفته اند!
عریان از بودن شده ام!
دیگر هیچ از خود ندارم!
اینجا مرا به خاطر من نمی شناسند
هر چه دارم از آن دیگران است!
اینجا از هم گریختن رسم است!
آری!!...
مردم این شهر از هم می گریزند
و اگر اتفاق٬ آنان را به هم برساند
هلهله کنان به هم٬ غَم پیشکش می کنند!
اینجا شهر خاکستری است!
... و من تاب تحمل رنگ این شهر را ندارم
می خواهم بگریزم!
اما تو اگر می خواهی بمان!
بمان و اندوه سالیان تنهایی مرا به دوش کش!
بمان و پرسه زنان در پیِ یافتنِ کوچه باغ آبیِ احساس باش!
چیزی که به یقین هرگز نخواهی یافت!
بمان و شادی دروغین مردمان این شهر را نظاره گر باش!
من ایمان دارم که روزی پی به کِذبی خواهی برد
که سالیان است سایه اش بر سر این شهر است!
من نمی توانم بمانم!
نگو که تصمیمی عاقلانه نگرفته ام!
نگو که این٬ راهش نیست!
نگو که قدری بیشتر بمان٬ شاید توانستی همانند مردم این شهر شوی!
هم کیش و هم آیین آنان!
نگو که شاید توانستی زندگیت را بر پایه کِذب عَلَم کنی!
نگو که شاید توانستی نفرت درونت را
با نقابی از محبت بپوشانی!
نگو که دیگر نمی توانم....
دیگر نمی توانم زندگی را با فریبِ خویش بگذرانم!
جانم خسته است!!
بس است....
خاموش....
دیگر نمی خواهم هیچ بشنوم!
تو بمان اما من می روم!
می روم به دنبال شهری با مردمانی پاک٬ با ارواحی از جنس بلور!
می روم آنجایی که مردمانش بصیرتی جاودانی دارند و اصالتی پایدار!
می روم تا رنگ روح زندگی را بیابم!
حالا تو هم اگر می خواهی بیا!!!
من آن شهر را خواهم یافت!
ایمان داشته باش!
آمدم... اما...
آمدم... اما...
با کوله باری از بی فرجامی تلاشهای بیهوده!
دلم آکنده از اندوهی است مرگبار...
غمی که بودنش را در لحظه به لحظه غربت تنهاییهایم حس می کنم...
نومیدی سرتاسر وجودم را در خود غرق کرده...
افکارم بهم ریخته...
نگاهم با غباری از تردید پوشانده شده...
چرا این راه را برگزیدم؟!!
آیا همه اش اشتباه خودم بود، یا دست تقدیر به این سو سوقم داد؟!!
چرا اینگونه شد؟!!
چرا مدتهاست فراموش کرده ام که می توان ثمره تلاش را دید؟!!
نه...! مگرمی شود؟!!
ثمره تلاش؟!! نه!...
مگر نه اینکه مدتهاست از کوشش هیچ خیری ندیده ام؟!!
پس زندگی چیست؟!!
مگر زندگی میدان بازی نیست؟!!
مگر زندگی مملو از شکست، اما پیروزی نیست؟!!
مگر انسان به جز برای تلاش در پی یافتن حقیقت خلق شده است؟!!
مگر نه اینکه دنیا در انحصار آنهایی است که پیوسته در تلاشند تا بیابند؟!
بیابند هر آنچه را که می خواهند.
هر آنچه را که به آن نیاز دارند.
هر آنچه را که رمز و راز است و شاید هیچگاه نتوان پرده از آنها برداشت!
انسان اصرار به یافتن دارد. می دود حتی اگر هیچگاه به خط پایان نرسد.
اما... تا کی؟!!
تا کی باید هر شکست را مَثَل وار مقدمه یک پیروزی دانست؟؟!!
تاکی باید امید به آینده ای ببندی که هیچ از آن نمی دانی؟؟!!
آینده ای که شاید هیچگاه در دستان جوانی فرتوت نباشد!!!
دستانی که خالی اند و نه هیچ پشتوانه ای دارند و نه هیچ قدرتی برای تلاشی چندباره!!!
تلاشی که نامش از سرلوحه اهدافم پاک شده!!!
اهدافی که بلند بودند و آنقدر زیبا و جذاب که حاضر نبودم اندکی از ارتفاعشان کم کنم!!!
جذابیتی که قدرتم را دوچندان می کرد!!!
می خواستم همچنان بروم...
تا جایی که همه زندگیم را برای به حقیقت پیوستنشان فدا کنم!!!
تا جایی که خود به اطمینان برسم که زندگی وهم نیست. حقیقت است!
حقیقتی که خودم به وجودش آورده ام!
می خواستم زندگی را آنچنان زیبا رقم بزنم که از دید هیچ خدابنده ای، هیچ نقصانی در آن یافت نشود!
نمی دانم....
شاید علل شکستم همینها هستند.
شاید زندگی را آنگونه که هست ندیده بودم.
شاید سوار بر اسب خیالهای کودکانه ام، به دنبال انتهای زندگی تاخته بودم!
شاید حقیقت زندگی چیزی ورای تفکرات من است!
نمی دانم...
جانم خسته است و ذهنم آشفته...
جذابیت زندگی جای خود را به بایدها داده...
حس می کنم باید اینگونه می شد!
باید... باید... باید...
درد بایدها دردی است که هر از چند گاهی وجودم را مغروق در خود می کند!
چرا باید؟؟؟!!!
یعنی همه چیز همانگونه پیش می رود که باید به پیش رود؟!!!
نه...!
این طرز نگاه کردن به زندگی شایسته انسان نیست!
نه... نمی خواهم...!
نمی خواهم زندگی را از دیده جبر بنگرم!
آه...!
بلاگیر چنان دردی شده ام که گمان نمی برم به این زودیها بتوانم به روال زندگی بازگردم...
حس می کنم هیچ جاده ای در پیش رو ندارم!
همچنان می روم٬ می دوم٬ می تازم... در بیابانی با انتهایی ناپیدا!
هیچ جنبنده ای نمی بینم!
تنهای تنهای تنها!!!
اما... می دانم که همه می روند!
و... من به آنها نخواهم رسید. نخواهم رسید...
دور مانده ام... دور...
و این سوزناکترین غم عالم است!
همه چیز تمام شد... همه چیز...
امروز وقتی از پنجره کلاس به بیرون نگاه کردم٬ جوانه درختان٬ سبزی زمین و درختچه های گلهای
زرد خودنمایی می کردند!
انگار فراموش کرده بودم! بهار در راه است. بهار شروع یک زندگی دیگر است!
اما...
***
در غیبت چند ماهه ام٬ پیام مهرآمیز دوستان به نوشتن تشویقم می کرد.
دوستان همانند تکه های پازل هستند. حتی اگر یکی از آنها نباشند٬
پازل زندگی هیچگاه درست نمی شود!
سپاسگزارم از همه دوستانی که امید به آنها نوید بخش فردایی به از امروز است.
دوستانی که بودن امروزم را مدیون وجود آنها هستم!
سپاس!!!
***
همه چیز فراموشم شده!
حتی یادم رفته که امروز تولد یکسالگی بهانه هایم برای نوشتنه!!!
بهانه هایی که همیشه بوده اند٬ اما اِشکال از دل منه که نتونسته خوب بهانه بگیره!
این دلم بوده که وبلاگم رو مبدل به متروکه ای کرده!
حتی توانایی بودن در یک دنیای مجازی را هم از دست داده ام!
مرا چه شده است؟!!
عظمت؟ نگاه؟
شنیدم که می گفت:
بکوش تا عظمت در نگاه تو باشد
نه در آنچه به آن می نگری!
گفتم:
عظمت؟! نگاه؟!
مدتها بود که هیچ عظمتی در هیچ نگاهی ندیده بودم...!
اولین یادداشت
مدتهاست که نوشتن را فراموش کرده ام...
مدتهاست قلم را با انگیزه به رشته تحریر درآوردن احساسات به اهتزاز در نیاورده ام...
مدتهاست در طبیعت عاشقانه کنکاش نکرده ام...
مدتهاست... اما...هنوز...
قلبی برای فشرده شدن؛
چشمانی برای کنجکاوانه نگریستن و عاشقانه گریستن؛
و دستانی برای نوشتن وجود دارد!
همچنان زندگی در جریان است...
اگر شناگر خوبی باشم حتما خواهم توانست امواجش را در هم بکوبم و پیش روم...